Hoe win je een hart?

N-VA drijft op angst, titelt politicoloog Carl Devos, maar wie het hart kan winnen, wint de verkiezingen. In een opinie in De Morgen (5 mei) besluit hij dat alle partijen nog heel wat onbesliste kiezers kunnen winnen in de eindspurt naar 25 mei, ‘als ze dat doen vanuit hun eigen overtuiging, niet via waarschuwingen voor de concurrent. En niet enkel met slimme voorstellen, maar met emotie. Wie het hart wint, wint de verkiezingen.’

Hoe doe je dat, het hart van de kiezer winnen, als je een kandidaat bent die heel moeilijk toegang krijgt tot de nationale media? Iemand die er niet moet op rekenen langer op tv-journaals te verschijnen dan in een flits, plots gespot in een supporterskoor achter gloriërende toppers en lijsttrekkers die op congressen of meetings worden toegejuicht terwijl ze met een ruiker van 30 euro staan te zwaaien?

Je kan het proberen zoals iedereen het doet: borden zetten langs Vlaamse steenwegen met je bijgeplamuurde beeltenis; een folder bus aan bus; wekenlang bij zoveel mogelijk mensen thuis gaan aanbellen waarop je dan niet de hand zult drukken van de hardwerkende Vlaming die je zoekt; markten afdweilen waar de strooibiljetten centimeters dik in de goot eindigen; met de concullega-backbenchers deelnemen aan een debatje in een school, voor een plaatselijke serviceclub of een zuiver op engagement dobberende drukkingsgroep; een filmpje maken waar jij de hoofdrol in speelt en het op youtube zetten; je vrienden aanporren om tegen hun zin aanbevelingsbrieven te schrijven naar hun vrienden.

Maar win je zo het hart van dé onbesliste kiezer? Die duizenden kiezers die het worst mag wezen wie de verkiezingen wint?

Misschien. Eerst en vooral moet je toch op een of ander manier de aandacht trekken. Met grote ronde affiches bijvoorbeeld in plaats van rechthoekige of te kleine verkiezingskopjes op borden die je niet ziet als er een auto voor geparkeerd staat. Met een verlichte reuzenballon waarop je gezicht staat gedrukt en waarmee men je op een markt, een meeting of een partijfeest al van ver ziet lopen. Met een slogan die op je lijf plakt en die niet gekunsteld of gezocht overkomt of, wat ik persoonlijk nog erger vind, die met een woordspeling verwijst naar je voornaam of familienaam.

Met glanzende dunne in plaats van matte dikke vierkleurenfolders. Waarin geen volzinnen prijken van stadhuiswoorden die onmogelijke dingen beloven, zoals dat je de files zult oplossen. En die de 5 procent geïnteresseerden bovendien in partijbrochures of op partijwebsites kunnen lezen. Folders waarin de lezer wel op sprekende foto’s botst en met een oogopslag de simpele woorden leest waarvoor andere mensen je al vaak complimentjes hebben gegeven. Want dan kan je ervan uitgaan dat ze werkelijk de sterke punten weergeven die je geloofwaardig maken. En tenslotte: met een slogan die deze complimentjes verbindt.

Zo kwam de campagne van een kandidaat als Gwenny De Vroe tot stand. Een uittredend affiche 2014Vlaams volksvertegenwoordiger voor Open Vld die tegen de peilingen in vanop de vierde plaats op de lijst de droom van haar herverkiezing najaagt, zelfs met bonkende hoofdpijn. Een liberaal ondernemerskind van wie de mensen in Kampenhout het al jaren weten: ze heeft een hart voor iedereen. En ze heeft ronde affiches, folders, strooibiljetten en stickers, al sinds 2009. En een Chinese reuzenballon. En een leuk filmpje dat nog online moet worden gezet. En …

Als op zondag 25 mei de stemmen zijn geteld, weet ze of ze met haar hart voor iedereen genoeg harten heeft kunnen winnen.